Teacher Ng Bayan

Pagpasok ko ng Tanghalang PUP, ang pinagdausan ng ‘Titser ng Bayan’ na isang dulaang tinampukan ng mga guro at propesor ng Kolehiyo ng Arte at Literatura bilang mga pangunahin at sekundaryang karakter ng nasabing pagtatanghal, ako ay namangha sa setup nila sa stage. Mayroong mga takip ng electric fans, mga lumang upuang pangsilid-aralan, at isang maputing tela na may bughaw na ilaw sa likod nito na nagbibigay ng magandang effects sa kabuuan ng stage.

Hindi ko ring aakalaing puno ang teatro nang oras na iyon ng mga manonood, marahil ay kailangan nilang manood o hindi kaya’y gusto nilang suportahan ang mga propesor nila. Naalala ko din habang nasa loob ako ay ang mga karanasan ko sa Cultural Center of the Philippines, isa sa pinakakilalang tanghalan sa bansa, dahil mayroon silang panimulang kanta panghanda sa mga manunuod. Naalala ko rin kung paano nila nabago ang hitsura ng Tanghalang PUP na kadalasa’y mukhang garahe lamang.

Hindi ko inakalang mga nagtuturo sila, akala ko ay kumuha pa ng mga magsisiganap para lang sa dulaang ito. Napakagagaling nila, isinasagawa talaga nila kung ano ang tinuturo nila at doon ako namangha. Hindi sila nakitaan ng kiyeme sa pag-arte at maging ang kastriktuhan na alam naman nating mayroon ang ibang propesor sa kolehiyo.

Nung unang parte ng dula, napansin ko na parang maka-aktibista ang ipinapahayag nilang mensahe sa amin, kaya doon ay nagulantang ako, kasi umiiwas ako sa mga ganoong bagay, ngunit napansin kong karugtong iyon sa buong dula, iyon ang espirito ng dulaan – prinsipyo. Nagustuhan ko ang mga kwelang karakter at ang mga makukulay pang ibang gumanap sa iba’t-ibang tauhan.

Mayroon akong natutunan na isang bagay sa dula, na kapag gusto mong magkaroon ng pagbabago sa iyong lipunan at kumikilos ka para dito, ikaw ay tinuturing na isang 'teacher ng bayan'.